Deze week maar één foto>>>>

BEZOEK AAN BUENOS AIRES
MARTEN LOONSTRA (30/05 - 05/06/2003)

Midden in de nacht aangekomen in een wereld die ik tot nu toe niet kende, het land en de stad van [nu] onze prinses Máxima. Omdat informateur Korthals Altes met echtgenote, als vertegenwoordiger van de regering bij de inauguratie van de nieuwe Argentijnse president, op dezelfde vlucht zaten, werd ik door de ambassade met alle toeters en bellen opgewacht en was zo in mijn eerste hotel, het Lancaster. Dit hotel, in de binnenstad is, denk ik, in de jaren 1950 eerste klas geweest, maar daarna langzaam ingedut en ingezakt. De eertijds luxueuze marmeren wasbak hing er ietwat droevig bij en een arm van een verguldbronzen kaarsenkroon stond op het punt mij midden in de nacht te raken: Verder geen klachten.

Op mijn eerste dag werd ik pas 's avonds in het museum verwacht en had alle tijd het "Parijs" van Zuid Amerika nader te onderzoeken. Ik was net terug uit Parijs, dus het moest me opvallen of Buenos Aires daaraan wel beantwoordde. Een wandeling naar de Plaza de Mayo, waaraan het presidentiele paleis, het Casa Rosada ligt, deden mijn twijfels al rijzen. Dit 19de eeuwse gebouw met de uitstraling van een oud spoorwegstation, extra roze geverfd voor de opnames van de film Evita, waarbij Madonna vanaf het balkon stond te brullen, met een vrij onverzorgd plein/park voor de deur, waar de dwaze moeders schijnen te circuleren [ik heb ze niet gezien], geeft je absoluut niet het gevoel in Parijs te zijn. In de loop van mijn wandeling veranderde dat ook niet erg, ofschoon, het gevoel in een wereldstad te zijn was onmiskenbaar. Op mijn vraag, terug in mijn hotel, of er nog berichten van ambassade of museum waren, werd mij tot mijn verrassing een boodschap van Jacques de Rhoter in de handen geduwd. Ik had van hem gehoord via mijn vriend Paul Maas en ik ben blij dat ik hem en zijn vrouw Cassandra heb leren kennen. We maakten een afspraak voor de volgende dag, zondag, inauguratie president, nationale feestdag, museum dicht. Maar eerst met de ambassade en de Korthals Altessen een avondje uit.

Natuurlijk begon dit in het Nationaal Museum voor Decoratieve Kunst, de locatie van onze tentoonstelling "La Boda Real" [het koninklijk huwelijk]. De directeur, Alberto Bellucci, een beweeglijke éminence grise, verwelkomde ons bij de ingang van wat ooit een stadspaleis van een schatrijke familie was. Onder luide klanken van Hollandse Calvinistische psalmen, abrupt overgaand in Kraayenhof´s Piazzolla, betraden wij de indrukwekkende Renaissance zaal waar de trouwjurk van Máxima stond opgesteld. De heer Bellucci zette er flink de vaart in, want na gedekte tafel en fotoafdeling schoten we meteen door naar het onderhuis, waar Nederlandse meesters in Argentijns bezit werden getoond, waar de champagne vloeide en waar we werden overgeleverd aan het financiële bolwerk van dit museum, de vriendinnen!!! Deze uiterst elegante dames, enigszins gelift, van boven tot onder behangen, hebben een ijzeren grip op het reilen en zeilen van het museum. Natuurlijk kennen ze allemaal de Zorreguieta's of hebben de kinderen met Máxima gespeeld of op school gezeten, ik kan het toch niet controleren. De ons aangeboden canapés met zalm, "we love canapés in Argentina", zijn zeer welkom, omdat we als de bliksem naar het Teatro Colon moeten voor een optreden van het Amsterdams Barok Ensemble. Met de Korthals Altessen zit ik vorstelijk in een loge te luisteren naar iets wat eerlijk gezegd niet erg op zijn plaats is in dit schitterende operatheater. Hier wil ik Tosca, Aïda, Carmen horen! Na de voorstelling trakteert de ambassade op een "typisch Argentijns" souper in het restaurant "Zum Edelweiss" dat is gespecialiseerd in Sauerkraut, hetgeen dus ook door Henny [ik mag nu Frits en Henny zeggen] wordt besteld ["heb ik echt zin in"].

De volgende dag met Jacques is een belevenis. We wandelen door de binnenstad naar San Telmo, een volkswijk, die op zondag uitermate levendig is. Eindeloze antiek- en rommelwinkels, tangodansers op straat en allerlei lieden die de een of andere act brengen, tot en met tachtigjarigen in netkousen. Een ware ontdekking is het museum voor het gevangeniswezen, dat wij voor 1 peso kunnen bezoeken. Bij nader inzien is dit gebouw, ooit klooster, ooit gevangenis, een ware bouwval. In de weinige expositieruimtes staat alles voor het grijpen, weliswaar met een bordje "niet aanraken", maar toch De kaartverkoopsters aan de ingang hebben het te druk met elkaar om zich zorgen te maken om de "collectie." 's Avonds met Jacques en zijn charmante Cassandra heerlijk gegeten in het restaurant waar ook Piazzolla kwam, El Palacio de la Papa Frita.

Op de terugweg in de Galerias Pacifico, een grote moderne winkelgalerij, een bezoekje gebracht aan vader en zoon Pallarols, de zilversmeden die voor het huwelijk van de Prins van Oranje en prinses Máxima de zilveren ringenschaal hadden vervaardigd en die daar een tentoonstelling houden. Ze hebben het druk gehad omdat ze het waardigheidsteken voor de nieuwe president, een staf met zilveren knop, hadden moeten maken. De uit Barcelona afkomstige familie Pallarols levert al zeven generaties zilversmeden, waarbij ze nog steeds het oude instrumentarium gebruiken. Overigens zeer aardige mensen met wie we een hele tijd hebben gepraat.

Omdat ik op maandag pas om 13 uur in het museum hoefde te zijn, had ik tijd om van Hotel Lancaster te verkassen naar het Alvear Palace Hotel in het chique gedeelte van de stad, Recoleta. In dit meer dan luxueuze hotel zou ik drie nachten doorbrengen, iets wat mij nog werd veraangenaamd door het dagelijks wisselen van verse boeketten bloemen, fruit en bonbons.

In het museum werd druk gewerkt aan de volgende tentoonstelling, reden waarom voor het inpakken van de onze vrijwel niemand meer beschikbaar was. Ik werd enige tijd bijgestaan door de assistent van de heer Bellucci, een slome duikelaar, die mijn tempo zo vermoeiend vond dat hij blij was toen na een uur Marina, een vriendin van het museum, ziel van de tentoonstelling ["my crazy idea"] het van hem overnam. Deze goedwillende doch uiterst onprofessionele dame heeft Nederlands bloed, kon "klap eens in je handjes" zingen en bleef maar in mijn oren tetteren, hoofdzakelijk valse roddels over de directeur. We kregen versterking van Elisabeth, die de hele zondag had getennist en daardoor zo'n goeie conditie had dat het tillen van zware zilveren tafelstukken voor haar een peulenschilletje was ["we will show you that we can work in Argentina"]. Het amusante van deze dames is dat ze geen notie hebben van wat er eigenlijk in Argentinië aan de hand is, dat zij tot een kleine groep bevoorrechten behoren en dat 's avonds de armen en de werkelozen de vuilnisbakken in Recoleta leeghalen. Maar al met al vonden ze mij geweldig entertainment en met ondeugdelijk plakband, kapotte dozen etc. wisten we toch alles op de bruidsjapon na in te pakken.

Dat ik de volgende dag al om 9.30 uur wilde beginnen, vonden ze maar niks; Marina moest verhuizen en Elisabeth moest haar parels laten rijgen. Een derde mirakel dat nog op kwam dagen ["I could not make it"] vermaande mij heftig omdat ik in San Telmo het museum voor het gevangeniswezen had bezocht ["you should not go there"]. Ook de assistent kon beslist niet voor 13 uur komen, dus dat zou stoeien met Máxima's trouwjapon worden. Daar stond ik dan om 9.30 uur in mijn eentje in de vitrine van de japon, net op tijd om een paar elektriciens tegen te houden die alle verlichting aan het slopen waren. Het afnemen van de sluier en de tiara ging vlot, maar de jurk!! Gelukkig kwam Elisabeth, klaar met de parels, in beeldig Chanelpak en een en al bereidwilligheid. De arme kostuumdoos was bij het uitpakken dermate kapot gegaan dat we vanaf de bodem iets nieuws moesten opbouwen. De pop stond te hoog en de schroef om hem lager te stellen kreeg ik niet los. Met een tang van de elektriciens begaf ik mij onder de rokken en onderrokken van Máxima; de schroef liet los en met een plof zakte ze in elkaar. Intussen was er een nieuwe vriendin op komen dagen met……KOFFIE, iets waarnaar ik gisteren had gesnakt. Elisabeth en ik namen plaats op de huwelijkstaboeretten in de vitrine en deden ons tegoed. Na nog enige attributen te hebben ingepakt, gaf Elisabeth mij een lift naar mijn hotel, ze moest nodig naar de kapper.

Blij dat alles voor transport gereed was, begaf ik mij naar de Ateneo boekwinkel om eens uitgebreid rond te neuzen. Het aardige is dat deze winkel in een oud theater is gevestigd en zo kun je dus op je gemak, zelfs met een kopje koffie, in de boeken duiken zittend in een loge. Maar de avond had ook nog wat in petto. Samen met de Korthals Altessen werd ik door de ambassade vergast op een etentje met tangoshow. Nou, dat was me wat. Ik denk dat de gemiddelde toerist het nog wel aardig had gevonden, maar ik was toch liever naar het illegale tangoadres van Jacques gegaan!

Na de volgende dag enige inkopen te hebben gedaan en onze ambassade met een bezoek te hebben vereerd, begaf ik mij nog een keer naar het museum om te verifiëren of de transportfirma de dozen in de kratten had laten zakken. Zowaar het was gebeurd! De slome Hugo had zelfs de verloren gewaande bordenkist teruggevonden, ware het niet dat de borden al op de bodem van een krat waren gestouwd Laatste handeling was het afscheid nemen van de directeur. Deze stelde mij het "gouden boek" van het museum ter tekening ter hand. Het uitermate vriendelijke verhaaltje dat ik dit weinig inspirerende museum toebedeelde was voor Bellucci toch aanleiding om mij uit te nodigen voor een autoritje naar het noordelijk gedeelte van de stad om de rivier en de skyline te bewonderen. Zijn rijkunst was voor mij aanleiding mijn verstand op nul te zetten in de hoop dat ik het er levend af zou brengen. Een kop thee in zijn jachtclub besloot deze ingelaste excursie en bij het afscheid werd mij nog weer eens gezegd hoezeer wij met onze tentoonstelling licht in de museale duisternis hadden gebracht. Gelukkig waren de Korthals Altessen vertrokken en hoefde de ambassade niets meer te organiseren en dus kon ik nog een heerlijke avond hebben met Jacques, Cassandra en hun vriendin Daniela. Een beter besluit had niet gekund; in het restaurant Chiquilín werd zalig gegeten en stevig doorgedronken.

Al met al had ik dit bezoek aan Buenos Aires niet graag willen missen, maar of we er weer zo gauw met een tentoonstelling aan komen zetten ……… ik weet het niet……

 

 


© Jacques de Rhoter
©foto Jacques de Rhoter

Printversie

 Andere gastbijdragen
 Pasen in BA - Chris Kwant
 Vuil van waarde - Chris Kwant
 I wanna B A - Janneke de Gelder
 Bodypump - Marjan de Visser
 Tangojungle - Marjan de Visser
 It takes two ..... - Pien de Jong
 Kuki - Yvonne Lambregts
 Hoteles - Christine van Woensel
 Nieuwe vrienden - Nico Geerts
 Ontmoeting met BA - Marina Dams
 Vergane glorie - Chris Kwant
 Oude vriendschap roest niet - 1
 Oude vriendschap roest niet - 2  Louis Damen
 Vrijwilliger in BA - Elmer de Ronde
 Murga in BsAs - Marc van der Aa

  Meer Neerlands bloed
  Adiós Nonino
  Terug van weggeweest
  Wie Neerlands bloed......
  Wie Neerlands bloed........ - 2
  De andere heimweewandeling
  Welkom op uw ambassade
  Bevrijdingsbaby
  De camera van Máxima
  Terug van weggeweest - 5
  Reina de Holanda
  Oranje boven!
  Koninklijk bezoek