Deze week maar één foto>>>>

PASEN IN BUENOS AIRES (21042003)

Het lijkt hoog zomer maar het is feitelijk herfst hier in Buenos Aires. En hoewel Argentinië tot in haar vezels een katholiek land is kennen ze het verschijnsel van een tweede paasdag hier niet. Het is gewoon werken geblazen. Dat wil zeggen als je werk hebt, want anders is het dagelijks demonstreren geblazen. De economische crisis hakt er flink in, en zoals overal elders in de wereld, zijn het de sloebers die de hardste klappen krijgen. De stad gonst van de luidruchtige protesten. Onder begeleiding van neutraal kijkende mobiele eenheden en onder dreigend tromgeroffel en vuurwerk, trekken groepen demonstranten door dure winkelstraten en langs vakkundig dichtgebarricadeerde bankgebouwen. Het meest in het oog springende aan die demonstranten is hun gemiddelde hoge leeftijd. Verbeten gelaatsuitdrukkingen vertellen hun werkelijkheid. Zij hebben verloren wat met hard werken is opgebouwd. De slordig geplakte verkiezingsposters beloven, zoals overal elders in de wereld een betere toekomst. De bejaarde demonstranten plakken over die loze beloften hun emotionele aanklachten. Ik ken geen woord Spaans, maar hun boodschap lijkt me duidelijk. ik kijk zwijgend en met lichte emotie toe. Even snel wat digitale foto´s gemaakt en dan slenter ik door.

´Als je die Zorreguieta tegenkom doe hem dan de groeten´ vraagt John bij mijn vertrek. Gevoel voor humor heeft mijn broer wel. Ik beloof het hem, natuurlijk. Een paar dagen later wordt er gevochten in de straten van Buenos Aires. Die Zorro en aanverwanten laten zich in geen velden en wegen zien. Het is voor dergelijke figuren levensgevaarlijk is zich op straat te vertonen, nu het gepiepelde gepeupel zich zo luidruchtig laat horen. Op de achtergrond galmt retoriek van de verkiezingscampagnes voor het presidentschap. De kandidaten, die alle een verleden hebben in de Argentijnse politiek, beroepen zich op democratische principes, maar mijden intussen elk debat met hun opponenten. Met zorg geregisseerde massameetings in voetbalstadions zijn het platform waarop de visie van de kandidaat het land wordt ingeschreeuwd. Zonder kritische vragen zijn microfoons open gezet en draaien televisiecamera´s het beeld dat de kandidaat zich wenst. Met verbazing aanschouw ik deze stad, maar ook mezelf.

Ik ben niet op mijn best nu ik alleen en vol twijfel door deze straten slenter. Het is niet mijn bedoeling iets negatiefs te zeggen over mijn gastheer en zijn vrouw. Menig toerist zou terecht jaloers zijn op de luxe en gastvrijheid die mij gegeven is. Maar ik ben er niet echt bij met mijn hoofd. Ik denk aan thuis en aan een onverwacht emotionele ontmoeting met iemand die mij het meest dierbaar is. Vier maanden eerder liepen wij ook door deze stad, als toetje op een reis door Patagonië. Nu ik weer hier ben overvalt me een verdrietig stemmende leegheid. Ik denk aan niets anders en zou wel over die oceaan willen schreeuwen dat ik van haar hou. Het voelt verkeerd hier terug te zijn zonder haar. De aanblik van plekken die we samen bezochten doet pijn en ik vecht tegen huilbuien. Mijn energie glipt me door de vingers. Ik slenter door en overleef de dagen die nog resten.

Soms lukt het me het sleuteltje eventjes om te draaien en bezoek ik het indrukwekkende Teatro de Colon, vergaap me aan de versleten pracht van het Teatro de Cervantes en laat me in een gratis concert meevoeren met de emotie van Argentijnse muziek. Mijn gastheer veert verheugd op als het orkest de eerste tonen hoorbaar maakt van zijn favoriete Piazzolla compositie en de ´cantor´ vol gespeelde overtuiging ´Por una Cabeza´ voor hem zingt. Het klinkt daar in dat oude theater allemaal wat rommelig en het orkest produceert onnodige bijgeluiden die de aandacht afleiden. Maar het gemiddeld grijze publiek heeft er een staande ovatie voor over. Het gaat hier nooit om de perfectie, het is de passie die Argentijnse muziek maakt tot wat zij is. De volgende ochtend stap ik monter op de boot naar Uruguay.

Een pruttelend tweetaktje geeft het golfkarretje dat ik heb gehuurd en luidruchtig slakkengangetje. Naast me zit een verrassing uit België Ze was van plan een fiets te huren maar ging vlot in op mijn aanbod zonder bijbedoelingen om samen Colonia del Sacramento te ontdekken. Honderduit pratend tuffen we beide voor het eerst over hobbelige Uruguayaanse straatjes. Ze spreekt met een prettig klinkend Vlaams accent en ik leer in korte tijd dat ze Caroline heet, een broer heeft en een managementfunctie bij verzekeringsgrootheid AXA. We drinken, lunchen en fotograferen vergezichten, pittoreske huisjes en strategische geplaatste palmbomen. We draaien rondjes over de Plaza deTorros. Slechts 2 jaar na oplevering van de arena werd het ongelijke gevecht tussen mensen en stieren bij wet verboden. Sindsdien is het bouwwerk ten prooi gevallen aan natuurlijk verval. Wegens instortingsgevaar is het voor publiek gesloten. Ook de volgende dag stappen we op de boot. Deze keer is Montevideo het doel. Ik ben er niet volledig bij als Caroline enthousiast en met grappige stemverbuigingen haar verhaal verteld. Als zij het niet ziet, kijk ik naar haar en bewonder haar oprechte openheid. Mondjesmaat geeft ik haar een doorkijkje in de puinhopen van mijn gedachten en geschiedenis. Ik luister begrijpend, maar mijn gedachten zijn te vaak bij thuis om alle details te kunnen oppakken. Als ik de batterijen van mijn camera verwissel weigert hij verder elke dienst. Ik moet het doen met de eerdere beelden die ik geschoten heb en verder rest de herinnering. Ik bid God dat het geen voorspellende metafoor is.

Terug in Buenos Aires val ik voor een zoveelste keer het eerste de beste internetcafé binnen. Nog steeds geen reactie op mijn eerdere emails. Ik probeer mezelf te overtuigen dat het niets te betekenen heeft. Misschien heeft ze nog geen tijd gehad haar mail te lezen? Misschien is ze haar wachtwoord kwijt? Misschien wacht ze gewoon dat ik terug ben en belt ze me op? Weer is daar die verterende twijfel. Wat mij hier nog rest in Buenos Aires is een Tango-avond met diner en het schrijven van een gastcolumn voor de website van mijn gastheer. Ik heb geen idee waar die over zou moeten gaan.

Chris.


© Jacques de Rhoter
©foto Chris Kwant

Printversie

 Andere gastbijdragen
 Bezoek aan BA - Marten Loonstra
 Vuil van waarde - Chris Kwant
 I wanna B A - Janneke de Gelder
 Bodypump - Marjan de Visser
 Tangojungle - Marjan de Visser
 It takes two ..... - Pien de Jong
 Kuki
 Hoteles - Christine van Woensel
 Nieuwe vrienden - Nico Geerts
 Ontmoeting met BA - Marina Dams
 Vergane glorie - Chris Kwant
 Oude vriendschap roest niet - 1
 Oude vriendschap roest niet - 2  Louis Damen
 Vrijwilliger in BA - Elmer de Ronde
 Murga in BsAs - Marc van der Aa